پایبند به ریشه‌ها، بافاصله از هیجان | بررسی بازی TMNT: Mutants in Manhattan

در این مقاله می خواهم تحلیلی از بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan داشته باشیم، عنوانی که طرفداران سری TMNT منتظرش بودند و مثل من هیجان و شوق زیادی برای تجربه ی این عنوان داشته اند. حال باید دید آیا استدیو Platinum Games توانسته از عهده ساخت یک بازی هیجان‌انگیز بر آید، استدیویی که گذشته ی درخشانی در رابطه با ساخت عناوینی با سبک Hack & Slash دارد!!

 TMNT: Mutants In Manhattan در تاریخ ۲۴ مه ۲۰۱۶ مصادف با ۴ خرداد ۱۳۹۵ و توسط شرکت نام آشنای دنیای گیم یعنی اکتویژن برای پلتفرم های اکس باکس وان ، اکس باکس ۳۶۰ ، پلی استیشن ۳ ، پلی استیشن ۴ و رایانه های شخصی روانه ی بازار شد و توانست فروش خوبی هم داشته باشد.

TMNT: Mutants In Manhattan توانست فروش نسبتا خوبی داشته باشد ولی برای چی؟؟ فقط برای خالی کردن جیب گیمران!!! TMNT: Mutants In Manhattan افتضاح ترین عنوان در سری بازی های لاکپشت های نینجا است و انگار اکتویژن  فقط می خواست با ساخت یک عنوان سر سری و با اسم لاکپشت های نینجا یه پولی به جیب بزند.

با خواندن ادامه ی مقاله مطمئنا با من هم نظر خواهید شد. پس با ما همراه باشید.

خوشبختانه TMNT: Mutants In Manhattan از ریشه های خود دور نشده‌است و داستان همیشگی لاکپشت‌های نینجا را روایت می‌کند؛ یعنی مقابله با دشمن سرسخت‌شان شریدر. داستان بازی توسط  آپریل روایت می‌شود. در داستان این نسخه شریدر سپاه عظیم و قدرتمندی را تشکیل داده‌است و می‌خواهد یکبار برای همیشه  لاکپشت های نینجا را از میان بردارد و بر شهر نیویورک حکومت کند . در اینجا است که لاک‌پشت‌های نینجای قصه ما وارد داستان می‌شوند و با شریدر به مبارزه می‌پردازند، البته لاک‌پشت های نینجا تنها نیستند و در این راه ایپریل اونیل و استاد اسپلینتر نیز به آن ها در مبارزه با شریدر کمک می‌کنند.

داستان بازی همچنان وفادار به ریشه‌هاست       

همان طور که می‌بینید داستان بازی کاملا واضح است و نیازی به توضیح بیشتر ندارد و هم چنین  باید به نکات بالا این را هم اضافه کنم که دیالوگ های بازی فوق العاده تکراری و خسته کننده است و هیچ جذابیتی ندارد . با آنکه داستان بازی کمی تکراری است ولی همچنان جذابیت های خود را حفظ کرده و گیمر را درگیر خودش می‌کند؛ پس نباید زیاد از این بخش ایراد گرفت .

سری بازی های لاکپشت های نینجا همیشه گیم پلی جذاب و روانی را در مقابله رقیبان هم سبک خود داشته و رقیبی سر سخت بوده است ولی باید  TMNT: Mutants In Manhattan  را از این امر فاکتور بگیریم .

سیستم مبارزات بازی به ریشه های سری لاکپشت های نینجا  پایبند بوده‌است ولی مقداری مورد کم لطفی قرار گرفته و سازندگان نتوانسته‌اند به خوبی روی این بخش کار کنند و در مبارزات ما شاهد تنوع کمی هستیم که بعد از مدتی، مطمئنا گیمر از دیدن حرکات تکراری خسته می‌شود و این اصلا خوب نیست.

مثل سری های قبل لاکپشت های نینجا ، TMNT: Mutants In Manhattan هم تاکید ویژه ای به جاخالی دادن و ضد حمله دارد که این خوب است ولی نه آن وقتی که با بی حوصلگی و بی تجربگی  سرهم بندی شود .  یکی دیگر از نکات  آزاردهنده ی بازی، هوش مصنوعی پایین دشمنان و بهتر است بگوییم تمامی NPC ها و شخصیت‌های فرعی است که واقعا مضخرف کار شده. حال به این نکات باید مراحل تکراری را هم اضافه کنیم، اصلا هیچ تنوعی در مراحل نیست فقط چندین نفر به شما حمله می‌کنند و شما آن ها را از بین می‌برید و باز مرحله ی بعد همینطور و مرحله بعد ،  همینطور  تا آخر ، خوب!؟ واقعا باید چه گفت این کار واقعا توهین به شعور یک گیمر است و نمی‌توان از این چنین مشکلاتی به سادگی گذشت. اشتباه نکنید هنوز مشکلات بازی تمام نشده است، یکی از مهم ترین نکات در بازی دوربین است که از چه زاویه ای و چطور مبارزه را نشان دهد که گیمر به راحتی بتواند مبارزه کند و لذت ببرد ولی باید گفت دوربین TMNT: Mutants In Manhattan برخلاف نسخه های قبلی لاکپشت های نینجا واقعا بد کارشده ، فکر کنم برای رساندن حق مطلب باید از کلمه ی مضخرف استفاده کنم تا به افتضاع بودن دوربین بازی پی ببرید. در مبارزاتی که محیط بازی شلوغ می شود شما دیگر نه چیزی می‌بینید و نه می‌فهمید که چه‌کسی دوست و چه‌کسی دشمن شماست و فقط مشت و لگد می‌زنید. وقتی که شما در بازی مشغول مشت و لگد زدن به دشمنانتان هستید چیزی عجیب مشاهده می‌کنید، هرچه ضربه به دشمنانتان می‌زنید انگار نه انگار اصلا نه زمین میخورند نه یک سانتی متر جا به جا میشود ، انگار ضربه گیر پوشیده اند.

گیم پلی بازی بسیار خسته کننده یا بهتر است بگویم افتضاح است

در نکات منفی بازی در بالا گفته شد که هوش مصنوعی دشمنان بد کار شده ولی شاید بتوان کمی باس های بازی را از این امر جدا کرد ، باس های بازی واقعا سر سخت هستند ولی که چی!!؟؟ وقتی میتوانید بی نهایت بازی کنید !!! شما وقتی در بازی کشته می شوید  یارانتان می توانند بی نهایت شما را  Revive می کنند و شما زنده می‌شوید و با جان پر به ادامه ی بازی می‌پردازید. ولی با این حال باز هم باس های بازی مشکلات زیادی دارند. انگار روی سر هر باس  نوشته شده است: “قابل پیش بینی”. شما پنج دقیقه که با یک باس مبارزه کنید، متوجه حرف من می‌شوید. حرکات دشمنان واقعا تکراری و قابل پیش بینی است و هیچ تنوعی ندارد.

هر باس در بازی ۷ خط سلامتی دارد!!! مگه میشه مگه داریم !! انگار استدیو Platinum Games فقط قصد داشته زمان بازی را بالا ببرد و  سر گیمر شیره بمالد. یا مثلا وقتی مشغول مبارزه با یک باس هستید و آخر های جون باس است یک دفعه یارانتان میریزند روی سرش و او را میکشند و امتیاز (Kill) را برای خودشان میکنند و یا به عبارتی از شما میدزدند.

بگذارید کمی فکر کنم؟  اهان !!! در بازی هر شخصیت یک قدرت مخصوص به خود دارد؛ مثلا لئوناردو می تواند برای مدتی زمان را آهسته کند. این ویژگی هم یکی از نکات مثبت گیم‌پلی بازی است که نگویید فقط مشکلات بازی را گفته‌ام.

گرافیک بازی برخلاف انتظارات است

استودیوی پلاتینیوم گیمز عنوان TMNT: Mutants In Manhattan را با سبک گرافیکی سل شید که در عناوینی مانند Call of Juarez: Gunslinger و سری The Legend of Zelda دیده‌ایم، روانه ی بازار کرد. این قابلیت می‌توانست نکته خوب و مثبتی باشد. استودیوی پلاتینیوم گیمز قدرت خاصی در ساخته عناوینی با سبک گرافیکی سل شید دارد و به همین خاطر طرفداران سری بازی های لاکپشت های نینجا سر از پا نمی شناختند تا ببینند لاکپشت های نینجا با سبک گرافیکی سل شید چه مزه ای دارد . ولی بهتر است به آن ها بگویم زیاد دلتان را صابون نزنید چون ممکن است ضربه ی بدی بخورید.

سبک و سیاق گرافیکی بازی واقعا کهنه است و هیچ چیز برای  جذب گیمر ندارد و گاها حتی مورد آزار گیمر هم می شود.

وقتی شما در بازی مشغول مبارزه هستید بخصوص در محیط های بسته فقط میتوانید یک بوم نقاشی را مشاهده کنید و به لطف دوربین مضخرف بازی  تنها کاری که از دست شما بر می‌آید، مشت زدن است تا بعد از چند دقیقه دشمنان  شما کشته شوند  و بالاخره چهره ی شما از لا به لای آن همه رنگ پدیدار شود و میتوانید دوباره به راه خود ادامه دهید.

قیافه  لاکپشت های نیجا واقعا جای کار بیشتری داشت ، شما در بازی ترجیح میدهید که اصلا قیافه ی هیچ کدام یک از لاکپشت های نینجا ی قصه  را نبینید و فکر کنم این برای شما بهتر است چون هر خاطره ای که با این شخصیت ها دارید نابود میشود.

موسیقی و صدا گذاری، نچسب و بی‌مزه

تنها کاری که باید بکنید این است که  به قسمت تنظیمات بازی بروید و صدای بازی را قطع کنید و اهنگ مورد علاقه ی خودتون را پخش کنید و به بازی بپردازید .

کجاست آن شخصیت شوخ طبع و شیرین مایکل آنجلو !!واقعا چه کسی شوخی ها و دیالوگ های بازی را نوشته است که بنده اگر پیدایش کنم یک جای سالم داخل بدنش نمی گذارم مگر میشود اینقدر افتضاح بعضی وقتی ها شخصیت های بازی شوخی‌هایی می‌کنند که آدم میخواهد دو دستی بزند توی سرش و مانیتور را خرد کند .

صدای انفجارات و …… های بازی در حد معمولی کار شده است و باز هم امید ما ناامید شد، ولی هنوز هم جای شکرش باقی است. در ادامه ویدیویی از بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan را مشاهده می‌فرمایید:

آی تی رسا ن ایران...