پ مثل پدر / نقد و بررسی بازی Song Of The Deep

ساخت وبلاگ

شغل خوب، جایگاه اجتماعی قابل قبول، ثروت و ایجاد یک زندگی جدید از اهداف عامه اکثر مردم جهان است؛ در واقع اهداف نهایی زندگی مادی در همین چند کلمه خلاصه می‌شوند. این اهداف که اهداف پست نام دارند، به همراه اهداف متعالی انسان فقط و فقط در بستری مناسب به نام خانواده برآورده و بنیان هر خانواده ای به دستان پدر و مادر ساخته می‌شود. هر هدفی که داشته‌باشید اگر به طور مداوم آن را ریشه یابی کنید، به این نتیجه می‌رسید که بدون داشتن خانواده و پدر و مادری پشتیبان رسیدن به این اهداف بسیار سخت و گاهی غیرممکن خواهد بود. بسیار هستند فیلم‌هایی که در آن ها به اهمیت خانواده از ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی و دینی پرداخته اند. در هنر هشتم (بازی‌سازی) نمی‌توان گفت به آن کم لطفی شده اما عناوینی که صرفا به این موضوع پرداخته باشند هم آن چنان یافت نمی‌شود. شرکت Insomniac Games که در کارنامه خود عناوین درخشانی مانند سری Resistance و Ratchet & Clank را  دارد، این بار برخلاف عناوین پیشین خود تصمیم به ساخت عنوانی ۲٫۵ بعدی به نام Song of The Deep با محتوای ذکر شده پرداخت. سازندگان بازی طبق گفته خودشان سعی داشته‌اند نهایت عشق به خانواده را در این بازی به صورتی باورپذیر نشان دهند. علاوه بر این موضوع آیا SOTD در ابعاد مختلف تکنیکی و فنی هم موفق بوده است؟ ارزش محتوای آن تا چه حد است؟ برای پاسخ به این سوالات با نقد عنوان مرموز سال ۲۰۱۶ با ما باشید.

بازی Song of the Deep دارای داستانی ساده اما جذاب است

از آنجایی که بازار بازی‌های فیزیکی و دیجیتالی حال حاضر پر از عناوین دو بعدی و ۲٫۵ بعدی با گیم پلی ها و سبک های گرافیکی مشابه است، برای موفقیت این دست از بازی ها سازندگان باید داستانی درخور و متمایز برایشان در نظر بگیرند. Song Of The Deep تا حدی توانسته در این امر موفق باشد؛ هرچند پیچ و خم‌های بیشتری را می‌توانست دارا باشد. داستان بازی روایت کننده دختری است به نام Merryn که با پدرش زندگی آرام و آبرومندی را می‌گذراند. پدر Merryn ماهی گیر قهاریست و از قضا با استفاده از همین مهارت نیز زندگی کوچک خود با دخترش را اداره می‌کند. اما اوضاع آرام پیش نرفت و در یک شب مرموز به طور عجیبی پدر مرین به کل ناپدید شده و هیچ اثری از او نبود. دخترش که به جز او کسی را نداشت تصمیم می‌گیرد عزم خود را جزم کرده و تا زمانی‌که پدرش پیدا نشود دست از تلاش برندارد. اما چگونه یک کودک در اعماق دریا جست و جوی خود را آغاز کند؟ دخترک تصمیم میگیرد با ابزار پدرش یک زیر دریایی کوچک ساخته و تا عمیق ترین نقاط دریا پدرش را جست و جو کند. داستان بازی نهایت عشق یک فرزند به پدر خود را نشان می‌دهد که البته چنین مفهومی به طور دراماتیک‌تری در Brothers:A Tale Of Two Sons روایت شده‌بود و تاثیر آن را بر موسیقی اعماق هم نمی‌توان انکار کرد. داستان در جاهایی خسته کننده می‌شود و راوی داستان هم که به توصیف مکان‌ها و گاهی خصوصیات دختر و پدر می‌پردازد نیز چندان نمیتواند به آن تنوع بدهد. شاید هم چون موضوع جست و جوی پدر قبلا به طور مفصل تری به آن پرداخت شده بود، داستان بازی چندان برای‌تان جالب نباشد. شخصیت فرعی خاصی هم در بازی وجود ندارد و به جز شخصیت اصلی فقط دشمنانی که باید با آن ها مبارزه کنید در داستان ایفای نقش می‌کنند که این موضوع هم چندان جالب نیست؛ به طور کلی نمی‌توان داستان را ضعیف قلمداد کرد اما با یک داستان کاملا متوسط روبه‌رو هستیم.

Song-of-the-Deep

گیم پلی اکثر بازی های Platformer (سکوبازی) از روند یکسانی برخوردار هستند (به جز عناوینی مانند Rayman یا Shank که از شاهکار های این سبک هستند). در اکثر این دست از بازی ها شاکله کلی بازی بر مبنای حل معما و مبارزه با دشمنان بنا شده است که در SOTD مورد اول دغدغه اصلی شما در طول بازی خواهد بود که به خصوص در اواسط بازی به شدت شما را دچار چالش خواهد کرد؛ اما مبارزه با دشمنان هیچگونه سختی برای‌تان نداشته و بیشتر برای خالی نماندن عریضه در بازی گنجانده شده‌است. نقشه بازی بسیار بزرگ بوده و به همین دلیل پیدا کردن راه درست یا ایجاد راهی درست برای پیشروی در طول بازی یکی از چالش های وقت گیر شما خواهد بود. تنظیم سرعت برای عبور از گرداب ها، پیدا کردن اجزای مجسمه ها برای باز کردن درب ها و… از دیگر معماهای جالب و هوشمندانه ی سازندگان است که به وفور با آن برخورد می‌کنید و از این نظر احساس یکنواختی نخواهید کرد. نکته‌ای که در طول گیم پلی چندان جالب نیست، دشمنانی هستند که با ساده ترین روش‌ها از بین می‌روند و به اندازه کافی شما را به تفکر نمی اندازند؛ حتی غول پیکرترین دشمنان هم تنها با پرتاب چند شیء کوچک از پا درمی آیند که به طور انکار ناپذیری توی ذوق می‌زند. پس از گذشت چندین ساعت تا حدی احساس یکنواختی در گیم پلی به شما دست می‌دهد اما بازی همچنان بر همان دو اصل ثابت خود اصرار داشته و به جز چند موجود که زیردریایی شما را با فروش وسایلی خاص Upgrade می‌کنند ایده ی خاصی برای ایجاد تنوع نداشته‌اند. در ابتدا شما یک Submarine ساده در اختیار دارید که به مرور زمان با خرید ابزار برای آن قابلیت‌هایی مانند Turbo، ضربه زدن و الکتریسیته پیدا می‌کند و به همان نسبت سطح سختی بازی نیز بیشتر می‌شود. گیم پلی بازی چیز خاصی به المان های این سبک اضافه نمی‌کند و بیشتر به صورت محطاطانه همان المان های قبلی را ادامه می‌دهد.

Song-of-the-Deep-2

اصولا در بازی های Platformer گرافیک تکنیکی آنچنان مجالی برای خودنمایی پیدا نکرده‌است و بیشتر گرافیک هنری بازی به چشم مخاطب می‌آید. به طور کلی هم آنچنان ملاکی برای قضاوت در مورد این دست از بازی ها به شمار نمی آید؛ در واقع قوی بودن یک عنوان سکو بازی در این بخش نقطه قوت بزرگی محسوب می‌شود اما در صورت معمولی بودن بازی در این بخش هم نمی‌توان به آن چندان خرده گرفت. SOTD هم در دسته ی دوم قرار می‌گیرد. گرافیک بازی در نگاه اول چندان چشم نواز نیست، هرچند در ادامه با دیدن افکت های زیبای بازتاب نور خورشید در آب و انفجار های زیر دریایی و چیزهایی از این دست نظرتان تا حدی عوض خواهد شد. فریم ریت بازی کاملا پایدار بوده و حتی در محیط‌های شلوغ هم دچار کاهش نمی‌شود. بافت‌های بازی اما گاهی بی حوصله کار شده‌اند که نمیتوان از آن چشم پوشی کرد. مشکلاتی مانند باگ‌های گرافیکی نیز بسیار کم در طول گیم پلی مشاهده می‌شود که خود نقطه قوتی برای بازی است. حداقل Song Of The Deep به مانند بسیاری از عناوین AAA با باگ های عجیب غریبشان روی اعصابتان راه نخواهد رفت! به طور کلی گرافیک بازی چیز دندان گیری در خود ندارد و میتوان گفت طراحی گرافیکی معمولی بازی کم ایراد کار شده‌است.

موسیقی‌های بازی کاملا درخور اسم آن تهیه و تنظیم شده‌اند و بدون شک آرامش خاصی را به روح شما القا می‌کنند

در بخش موسیقی به هیچ عنوان نمیتوان مشکل بزرگی را در بازی یافت. همانگونه که از نام بازی پیداست بخش موسیقی SOTD و Soundtrack هایی که در طول بازی پخش می‌شوند علاوه بر کیفیت بالایی که دارند، آرامش خاصی را به مخاطب القا می‌کنند که این حس آرامش با هنرمندی تمام در تمام طول بازی پخش شده است. حتی زمانیکه با دشمنان پرتعداد مواجه می‌شوید، ریتم موسیقی با وجود تند شدن همچنان سعی در ایجاد حس آرامش در شما دارد که با توجه به داستان و روند گیم پلی بازی کاملا مناسب است. صداگذاری بازی هم تنها به صدای راوی‌ای که داستان را نقل می‌کند خلاصه شده‌است ولی صداگذار این شخص کار خود را به نحو احسنت انجام داده و بازینامه را مانند یک نمایشنامه ی حماسی نقل می‌کند. گاه تخلخل صدای راوی و موسیقی آرام بازی آنچنان هنرمندانه است که هر فرد اهل هنری را به تحسین وامی‌دارد.

آی تی رسا ن ایران...
ما را در سایت آی تی رسا ن ایران دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : محمد رضا جوادیان itrasan بازدید : 175 تاريخ : دوشنبه 11 مرداد 1395 ساعت: 4:10